Maleńką wieś w sercu Puszczy Białowieskiej nad rzeką Łutownią, niedaleko granicy z Białorusią, chronią stojące zgodnie koło siebie na krańcach wsi drewniane krzyże, prawosławny i katolicki. Wieś Teremiski powstała w 1792 roku w środku puszczy z istniejącej tam osady budników zajmujących się wypalaniem potażu w lesie (substancji uzyskiwanej z popiołu, stosowanej w produkcji szkła). Na początku XIX wieku, jak głosi legenda, w jednej z chałup pił herbatę z samowara car Mikołaj II wracający z polowania w Białowieży. W 1941 roku Niemcy wysiedlili wszystkich mieszkańców do wsi Zahorie a wieś spalili. Kiedy po zakończeniu wojny niektórzy powrócili, na miejscu ich domów rosły wysokie po szyję pokrzywy. Wkrótce, ściana po ścianie, domy znów stanęły w równych rzędach wzdłuż drogi odtwarzając, wywodzący się jeszcze z XVI wieku, układ wsi ulicówki z domami ustawionymi szczytami do drogi. We wsi nikogo nie dziwi widok żubra wędrującego po polanie w poszukiwaniu jabłek w przydomowych sadach. I choć szosą w czasie weekendów raz po raz przemykają szybkie samochody na warszawskich rejestracjach, same Teremiski zdają się sobie z całego tego zamieszania i pośpiechu nic nie robić. Na ławeczkach przed drewnianymi chałupami, przytulonymi do skraju lasu, spokojnie siedzą najstarsze mieszkanki Teremisek.

Historię Teremisek, zdjęcia, opowieści, pieśni i dziedzictwo materialne można oglądać w stworzonym przez nas wirtualnym Muzeum Teremiszczańskim: www.muzeum.teremiski.edu.pl